عضو هیئت علمی دانشگاه پدافندهوایی خاتم الانبیاء(ص)
چکیده
مفاهیم توسعه و عدالت از دیرباز مد نظر و کانون توجه برنامه‌ریزان، سیاسیون و مدیران ملی، منطقه‌ای و استانی یا محلی قرار داشته و در این بین آمایش و تناسب توزیع امکانات و جمعیت بر اساس جغرافیا، اصلی محوری تلقی می‌گردد. آمایش سرزمین که تلفیقی از سه علم اقتصاد ، جغرافیا و جامعه شناسی است شامل اقدامات ساماندهی و نظام بخشی به فضای طبیعی – اجتماعی – اقتصادی ملی یا محلی است که بر اساس تدوین اصلی ترین جهت گیری توسعه بلند مدت کشور در یک نگاه از بالا به توسعه ملی و تعیین بازتابها ، امکانات و قابلیت ها و موانع و تنگناها و تلفیق دو فرآیند فوق دربرخورد با بخش های اقتصادی و هماهنگی بین بخشی و منطقه‌ای می‌باشد. رویکرد آمایش سرزمین در همه ابعاد مکمل و برطرف کننده نارسایی هاست که با قابلیت ایجاد زمینه تعادل میان سه عنصر انسان، فضا و فعالیت‌ها و ارائه چیدمان منطقی فعالیت‌ها در عرصه سرزمین می‌بایست در مراحل تدوین برنامه‌های توسعه(بلند مدت، میان مدت، کوتاه مدت) و اجرای آن‌ها به عنوان نگاه غالب و سند بالا دست عمل نماید که از منظر مباحث دفاعی و پدافند غیرعامل و رابطه آمایش با امنیت و دفاع هم این موضوع اهمیت خود را دارد. در این مقاله با نگاه محیط شناسی به عوامل تهدیدها و ضعف‌های این حوزه که در واقع منشاء چالش‌ها می‌باشند پرداخته شده و پس از احصاء عوامل به روش علمی و مصاحبه با صاحبنظران،تحلیل اطلاعات و داده‌های به‌دست آمده، الزامات و راهکارها و راهبردهای برون رفت از چالش‌ها و مرتفع نمودن ضعف‌ها بیان گردیده و در نهایت پیشنهادهایی در زمینه دستیابی به توسعه متوازن ارائه شده است
)